Tassie Rocks!
Door: Menno
Blijf op de hoogte en volg Menno
19 Januari 2014 | Australië, Melbourne
Een paar daagjes terug op het vaste land ('The Northers Island' zoals de Tassies het noemen), tijd voor een verslagje. Ik vertrok uit Brisbane toen het daar zo'n 35 graden was (ja, om 9 uur 's ochtends ja). Het verschil was dan ook best groot toen in na een paar uur aankwam in een regenachtig, mistig en koud Hobart. Zowaar een lange broek aan, overdag! Ongehoord. De eerste twee dagen was het Hobart verkennen. Met ruim 200.000 inwoners zou je denken dat het best groot is, maar het is voornamelijk suburbs; het centrum is vrij snel gezien. De 2e dag informeerde ik bij de receptie van het hostel of er een plek vrij was in een tourtje die ik op het oog had, het liefst morgen. Haha, tuurlijk niet, wat denk je zelf zo kortdag. Toen raadde Nicolette, uit Nederland (je komt ze ook overal tegen), een andere tour aan, die ook de volgende dag zou vertrekken. Lucky for me, er was nog een laatste plekje vrij! Meteen geboekt dus, om de volgende ochtend om kwart voor 8 op de stoep te staan.
De vijf dagen er na bestonden uit veel in het busje zitten (niet te veel gelukkig) en veel, heel veel, zien. De eerste dag was wel (te) veel bussen, met tussendoor mooie uitkijkpunten en mooie natuur. We overnachtten in een huisje wat nogal uit elkaar aan het vallen was, maar dat hoorde wel een beetje bij Tassie denk ik :) Naast Hobart en Launceston zijn er niet echt steden in Tassie (wat ongeveer zo groot is als de Benelux). Het dorpje waar dit huisje stond (Tullah) heeft niet veel meer dan 100 inwoners.. De volgende dag liepen we door het regenwoud naar Montezuma Falls, de hoogste waterval van 't eiland. Ja, het was nat (wat wil je in een regenwoud) maar de route was vlak en prima te doen. Bij de waterval zo'n lekkere hangbrug 30 meter hoog, genieten.. Na een lunchbreak in een vissersdorpje (de zon ging zowaar schijnen) gingen we door naar zandduinen. Inderdaad, een groter contrast kon je je bijna niet voorstellen. Op de blote voeten in de volle zon door de duinen klimmen en er vanaf springen (fotootjes op facebook!). De Nederlanders van de groep sprongen het verst, wat er voor zorgde dat onze sprong werd omgedoopt tot de Abel Tasman-sprong. De derde dag Cradle Mountain aangedaan, geklommen naar een lookout ('it's steep!' m'n reet, was prima te doen) en naar Launceston in het noorden voor een duik in het water (wat onderhand vaste prik werd) en een oud vertrouwd bier en pizza avondje.
//ik doe alleen de hooglichten van de tour, anders wordt het saai van 'lookout zus' en 'lookout zo', boodschappen hier en eten daar, dikke boeie//
Zaterdag was het Bay of Fires tijd! Wit strand, blauwe lucht en zee en rode rotsen om te klimmen, errg de moeite waard. 's Avonds rond zonsonderdag waren we in een dorpje aan de oostkust om te kijken naar de pinguins die aan land kwamen (stuk of 30). In hetzelfde dorpje was een wildlife opvang waar we de volgende ochtend heen gingen. Tijd voor de verplichte foto met een kangaroo (blijkbaar hoort dat er bij hier :p ) en Tasmaanse duivels gespot (levend, niet als roadkill, ook eens leuk voor de verandering). Toen doorgecrosst naar wat mij betreft de mooiste plek van Tassie (en ik denk van Aussie van wat ik tot nu toe heb gezien): Wineglass Bay. Zoek het vooral even op als je dit leest, het is prachtig. De parkeerplek was aan de andere kant van de heuvel, dus we moesten eerst een stukje klimmen (12 uur 's middags, weer 30+ graden, genieten) voor de lookout. Het is een van de bekendste spots van het eiland, dus er waren de nodige toeristen te vinden. Die kozen er echter niet voor om nog een half uurtje door te lopen naar beneden, naar het strand. Daar was het erg rustig en weer tijd voor een duik in de zee :) Via een oud Engels stadje (met zowaar oude gebouwen, voor Australie's doen oud) teruggereden naar Hobart. Dit zou eigenlijk de laatste avond zijn van de tour, maar op een na besloot iedereen er nog een dagje aan vast te plakken. Dat was een trip (met de zelfde groep en gids dus) naar Port Arthur, een oude en beruchte gevangenisnederzetting van ergens vroeger. Man, wat waren daar veel toeristen, niet normaal. Gids Andrew wist echter nog wat plekjes in de buurt die ook erg de moeite waard waren, maar waar bijna niemand was. Oa natuurlijk een goeie afsluitende sprong in de zee :)
So far voor de groepsreis. Erg leuk, met een groep van 13 (?) mensen van best veel verschillende landen (en vier Nederlanders) en gids Andrew (een local) die het nodige wist te laten zien/vertellen over het eiland.
Daarna nog drie dagen in Hobart doorgebracht. Het weer was nog steeds super (de regen had na de eerste dag plaats gemaakt voor de zon en een prima warm temperatuurtje) dus het werd vooral chillen in het park :) Op de minst warme dag Mount Wellington beklommen, twaalfhonderdnogwat meter. Het OV bracht je naar het begin van de wandelroute, van daar in twee uurtjes naar boven. Bezweet, dorst en honger en onderweg niemand tegengekomen was het enigszins tegenvaller om bovenop de berg een grote parkeerplaats te zien en allemaal mensen die rustig met de auto naar boven waren komen karren :/ Maar he, ik had het wel mooi geklommen! Uitzicht was top, je kom best ver kijken en het was voor een deel boven de wolken. Koos er voor om een andere route naar beneden te nemen: de Ice House Trail (a.k.a. the 'screw you, you can find your own way down'-Trail). Er was geen Ice House te bekennen, zo ook geen pad. Hier en daar een paaltje, dat je wist welke richting je ongeveer op moest, verder niets; leuk :) (nee echt, niet sarcastisch bedoeld) .
Afgelopen vrijdag vloog ik naar Melbourne. Hier kom ik over een maand weer terug, maar dit was de dichtstbijzijnde stad vanaf Tassie, dus het leek me wel logisch. Gisteren mijn eerste Grand Slam bezocht: Australian Open! Tsonga vs Simon (Tsonga won) en een 'wedstrijd' tussen Leconte&Forget vs Ferreira&Ivanesevic. Nu denken de tenniskenners onder jullie, huh, maar die zijn toch al lang gestopt? Klopt, elk van hun had een tenniscarriere rond de jaren '90. Een reunietje werd het, maar totaal geen serieuze tenniswedstrijd. Vooral Henry Leconte schreeuwde allerlei opmerkingen naar het publiek, ballen werden het stadion uitgeslagen, Ivanesevic wisselde van plek met een ballenjongen en de scheidsrechter hield zijn eigen scoretelling aan. Tenniskomedie, en goeie ook :)
Komende tijd: geen idee. Heb nu tot morgen dit hostel, over 12 dagen moet ik in Adelaide zijn voor Big Day Out Festival (waar ze alle goeie acts op de zelfde tijd hebben gezet, grmbl) en het begin van de trip naar Alice Springs. Mogelijk via de Great Ocean Road die kant op, misschien ook niet, zie het wel. En over 4 weken weer terug in Melbourne voor The Boss Bruce Springsteen! En Soundwave Festival uiteraard, gaat mooi worden :)
Dat was het voor nu, ik spreek u laterrr
De vijf dagen er na bestonden uit veel in het busje zitten (niet te veel gelukkig) en veel, heel veel, zien. De eerste dag was wel (te) veel bussen, met tussendoor mooie uitkijkpunten en mooie natuur. We overnachtten in een huisje wat nogal uit elkaar aan het vallen was, maar dat hoorde wel een beetje bij Tassie denk ik :) Naast Hobart en Launceston zijn er niet echt steden in Tassie (wat ongeveer zo groot is als de Benelux). Het dorpje waar dit huisje stond (Tullah) heeft niet veel meer dan 100 inwoners.. De volgende dag liepen we door het regenwoud naar Montezuma Falls, de hoogste waterval van 't eiland. Ja, het was nat (wat wil je in een regenwoud) maar de route was vlak en prima te doen. Bij de waterval zo'n lekkere hangbrug 30 meter hoog, genieten.. Na een lunchbreak in een vissersdorpje (de zon ging zowaar schijnen) gingen we door naar zandduinen. Inderdaad, een groter contrast kon je je bijna niet voorstellen. Op de blote voeten in de volle zon door de duinen klimmen en er vanaf springen (fotootjes op facebook!). De Nederlanders van de groep sprongen het verst, wat er voor zorgde dat onze sprong werd omgedoopt tot de Abel Tasman-sprong. De derde dag Cradle Mountain aangedaan, geklommen naar een lookout ('it's steep!' m'n reet, was prima te doen) en naar Launceston in het noorden voor een duik in het water (wat onderhand vaste prik werd) en een oud vertrouwd bier en pizza avondje.
//ik doe alleen de hooglichten van de tour, anders wordt het saai van 'lookout zus' en 'lookout zo', boodschappen hier en eten daar, dikke boeie//
Zaterdag was het Bay of Fires tijd! Wit strand, blauwe lucht en zee en rode rotsen om te klimmen, errg de moeite waard. 's Avonds rond zonsonderdag waren we in een dorpje aan de oostkust om te kijken naar de pinguins die aan land kwamen (stuk of 30). In hetzelfde dorpje was een wildlife opvang waar we de volgende ochtend heen gingen. Tijd voor de verplichte foto met een kangaroo (blijkbaar hoort dat er bij hier :p ) en Tasmaanse duivels gespot (levend, niet als roadkill, ook eens leuk voor de verandering). Toen doorgecrosst naar wat mij betreft de mooiste plek van Tassie (en ik denk van Aussie van wat ik tot nu toe heb gezien): Wineglass Bay. Zoek het vooral even op als je dit leest, het is prachtig. De parkeerplek was aan de andere kant van de heuvel, dus we moesten eerst een stukje klimmen (12 uur 's middags, weer 30+ graden, genieten) voor de lookout. Het is een van de bekendste spots van het eiland, dus er waren de nodige toeristen te vinden. Die kozen er echter niet voor om nog een half uurtje door te lopen naar beneden, naar het strand. Daar was het erg rustig en weer tijd voor een duik in de zee :) Via een oud Engels stadje (met zowaar oude gebouwen, voor Australie's doen oud) teruggereden naar Hobart. Dit zou eigenlijk de laatste avond zijn van de tour, maar op een na besloot iedereen er nog een dagje aan vast te plakken. Dat was een trip (met de zelfde groep en gids dus) naar Port Arthur, een oude en beruchte gevangenisnederzetting van ergens vroeger. Man, wat waren daar veel toeristen, niet normaal. Gids Andrew wist echter nog wat plekjes in de buurt die ook erg de moeite waard waren, maar waar bijna niemand was. Oa natuurlijk een goeie afsluitende sprong in de zee :)
So far voor de groepsreis. Erg leuk, met een groep van 13 (?) mensen van best veel verschillende landen (en vier Nederlanders) en gids Andrew (een local) die het nodige wist te laten zien/vertellen over het eiland.
Daarna nog drie dagen in Hobart doorgebracht. Het weer was nog steeds super (de regen had na de eerste dag plaats gemaakt voor de zon en een prima warm temperatuurtje) dus het werd vooral chillen in het park :) Op de minst warme dag Mount Wellington beklommen, twaalfhonderdnogwat meter. Het OV bracht je naar het begin van de wandelroute, van daar in twee uurtjes naar boven. Bezweet, dorst en honger en onderweg niemand tegengekomen was het enigszins tegenvaller om bovenop de berg een grote parkeerplaats te zien en allemaal mensen die rustig met de auto naar boven waren komen karren :/ Maar he, ik had het wel mooi geklommen! Uitzicht was top, je kom best ver kijken en het was voor een deel boven de wolken. Koos er voor om een andere route naar beneden te nemen: de Ice House Trail (a.k.a. the 'screw you, you can find your own way down'-Trail). Er was geen Ice House te bekennen, zo ook geen pad. Hier en daar een paaltje, dat je wist welke richting je ongeveer op moest, verder niets; leuk :) (nee echt, niet sarcastisch bedoeld) .
Afgelopen vrijdag vloog ik naar Melbourne. Hier kom ik over een maand weer terug, maar dit was de dichtstbijzijnde stad vanaf Tassie, dus het leek me wel logisch. Gisteren mijn eerste Grand Slam bezocht: Australian Open! Tsonga vs Simon (Tsonga won) en een 'wedstrijd' tussen Leconte&Forget vs Ferreira&Ivanesevic. Nu denken de tenniskenners onder jullie, huh, maar die zijn toch al lang gestopt? Klopt, elk van hun had een tenniscarriere rond de jaren '90. Een reunietje werd het, maar totaal geen serieuze tenniswedstrijd. Vooral Henry Leconte schreeuwde allerlei opmerkingen naar het publiek, ballen werden het stadion uitgeslagen, Ivanesevic wisselde van plek met een ballenjongen en de scheidsrechter hield zijn eigen scoretelling aan. Tenniskomedie, en goeie ook :)
Komende tijd: geen idee. Heb nu tot morgen dit hostel, over 12 dagen moet ik in Adelaide zijn voor Big Day Out Festival (waar ze alle goeie acts op de zelfde tijd hebben gezet, grmbl) en het begin van de trip naar Alice Springs. Mogelijk via de Great Ocean Road die kant op, misschien ook niet, zie het wel. En over 4 weken weer terug in Melbourne voor The Boss Bruce Springsteen! En Soundwave Festival uiteraard, gaat mooi worden :)
Dat was het voor nu, ik spreek u laterrr
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
